Prada was een goed rijpaard tot ze in april 2007 tijdens een uitrit aangevallen werd door een agressieve hond. Daarbij liep ze niet alleen vleeswonden op. Door de val en de paniekvlucht die daarop volgde, raakte ook haar centrale zenuwstelsel beschadigd. Sinsdien is ze atactisch en zwenkt ze met haar achterbenen (de zogenoemde dronkemansgang). Hierdoor is ze niet meer te berijden. Ataxie is een storing in het zenuwstelsel waardoor ze ook verlammingsverschijnselen kan vertonen.

Na het ongeluk stond Prada een half jaar op de wei met rotstraal die niet verzorgd werd. Toen ze in november 2007 bij Paard in Nood kwam was de rotstraal veranderd in straalkanker. Maandenlang, urenlang per dag verzorgden we haar hoeven. Overdag pakten we haar hoeven in zodat ze de wei op kon. Voor de nacht kreeg Prada een zooltje onder haar hoeven zodat er lucht aan kon komen, maar geen mest of urine. Deze dame weet dus alles van goede schoenen. Het was geen gemakkelijke tijd. Ook niet voor de vrijwilligers. Prada durfde door haar ataxie niet op 3 benen te staan. Daarbij deed het verzorgen haar pijn. Het kostte ons veel geduld, liefde en beleid. Maar we zijn meer dan tevreden met het resultaat! Prada’s hoeven zijn helemaal genezen! En dat allemaal zonder operatie.

Prada is een echte prinses. Ze doet haar naam eer aan. Ze loopt niet, ze schrijdt! Ze is ontzettend lief voor mensen en voor andere paarden en altijd erg geïnteresseerd wat er met haar of om haar heen gebeurd. Alleen de trailer vind ze nog erg eng.

Omdat Prada niet bereden kan worden, wandelen we met haar. Op die manier krijgt ze toch voldoende lichaamsbeweging. Daarnaast doen we fysiotherapeutische oefeningen, TTEAM en rechtrichtoefeningen met haar om haar spieren sterker en soepeler te maken. Zo krijgt ze een betere coördinatie, balans en lichaamsbewustzijn. Voor een paard met ataxie is 24 uur per dag kunnen bewegen essentieel! Gelukkig kan Prada dat.

Update: de laatste weken speelde de ataxie Prada steeds meer op. Haar zwakke achterhand zorgde er op een gegeven moment voor dat ze niet meer kon opstaan. Op 2 januari 2017 hebben we met veel verdriet haar laten gaan, maar dankbaar voor de negen mooie jaren die we samen gehad hebben met haar. En dank aan alle donateur die dit mogelijk gemaakt hebben!

Sir Bentley zou eigenlijk alleen even een nachtje komen logeren. Hij kwam samen met Pikachu. De eigenaresse zou hen de volgende dag weer komen ophalen, maar ze heeft dit nooit meer gedaan. Sir Bentley heeft veel meegemaakt. Zijn leeftijd is in 2011 geschat op 13, maar er zijn geen exacte gegevens bekend. Het is een lieve ruin die heel aanhankelijk is. Hij is een luchtzuiger, hij gebruikt daarvoor zijn tong ipv een voorwerp.  Bentley was te mager toen hij bij ons kwam en kreeg ook veel te weinig te drinken. Dat laatste is door bloedonderzoek bevestigd. Hij is er inmiddels behoorlijk op vooruit gegaan. In de kudde houdt hij zich het liefste bezig met Sugar Ray en Doc. Omdat hij behoorlijk honger en dorst heeft geleden heeft hij voedernijd ontwikkeld. Desondanks staat hij in een grote groep en omdat ze onbeperkt ruwvoer krijgen hoeft hij ook niet meer zo vaak nijdig te zijn. Sir Bentley voelt zich helemaal thuis bij ons. Hij kan letterlijk als een blok in slaap vallen, binnen 2 minuten ligt hij en is hij in een diepe droom verzonken.

Sir Bentley zijn beenstand is koehakkig, we proberen dat nog enigszins te corrigeren met specifieke gymnastiserende dressuuroefeningen aan de hand.

Pinoccio is een van de oudere paarden van Stichting Paard in Nood. Pinoccio is ook al iets ouder namelijk 21 (2013). Deze mooie grote ruin met Haflinger kleuren is een kruising tussen een American Saddle Brad en een tuigpaard.

Pinoccio was samen met zijn Shetty-vriendje het slachtoffer van financiële problemen. De eigenaresse had huis en haard verloren en stond op straat met haar dieren. Het snel te koop aanbieden van een toendertijd 18 jarig paard is vragen om (nog meer) problemen. Dus nam ze contact op om onze hulp te vragen.

Het vriendje van Pinoccio woont nu bij familie van een vrijwilliger van Paard in Nood. Hij heeft een uitstekend thuis. Zijn grote vriend Pinoccio woont nu bij ons. Pinoccio vindt het werken aan de hand heel leuk. Omdat hij een lang lijf heeft komt er extra veel gewicht op zijn voorhoeven. Het is voor hem dan ook belangrijk dat hij goed getraind wordt zodat zijn voorhoeven niet te hard slijten. Door hem regelmatig oefeningen als schouderbinnenwaarts, travers, renvers en appuyeren te laten doen aan de hand, blijft hij soepel en sterk in de achterhand waardoor zijn voorhand ontlast kan worden. Af en toe vindt hij het leuk om mensen te leren hoe ze dit ook bij hun eigen paard kunnen doen, hij is heel geduldig.  Hij promoot daarbij grondwerk en werken aan de hand, zodat mensen kunnen leren dat een paard meer is dan alleen een rijdier. Op een paard mogen zitten moet je verdienen! Dat is geen vanzelfsprekendheid!

Pinoccio heeft een heel zacht en cool karakter. 1 van de weinigen die het echt niks uitmaakt om alleen op pad te gaan of eens alleen even in een stal te staan mocht dat nodig zijn. Hij is echt de goedheid zelve en zijn gouden kleur representeert ook zijn karakter: van goud! Hij zal ook nooit onaardig zijn naar een ander paard, zelfs onze kleine ponyhengst Polly mag gewoon onder hem doorlopen. Hij kan kusjes geven en vindt het lekker om af en toe eens heerlijk hard gekrabd te worden op zijn voorhoofd, zonder daarbij onbeschoft te zijn en hard tegen je aan gaat duwen. Een makkelijker paard bestaat bijna niet.

.

Winston

Winston kwam bij ons na een telefoontje van een verontruste dierenarts. De voormalig eigenaresse van Winston ging emigreren en kon hem niet meenemen, maar door zijn gedrag was hij ook niet te verkopen. Hij steigerde fel zodra er iemand op hem ging zitten, hij trok zich los als hij naar de wei gebracht werd, hij viel andere paarden aan in de wei en joeg ze door de draad of vocht met ze. Kortom, men had de handen vol aan hem, en was nou niet bepaald het perfecte paard waar de meesten naar op zoek zijn.

Winston kwam vlak voor de winter 2011 bij Paard in Nood op 8 jarige leeftijd. We hebben geprobeerd hem bij ons in de kudde te zetten. Dat ging telkens een paar uurtjes goed, maar daarna werd hij agressief. Daarom hebben we voor hem een eigen weiland met inloopstal gemaakt zodat hij over de draad wel contact met de (niet dominante) ponies kan hebben, maar geen andere paarden kan verwonden. Winston heeft ook erg voedernijd en kan dan zelfs mensen aanvallen en verwonden. Dat is dus altijd oppassen. Sinds de zomer van 2013 zijn we begonnen met hem aan de hand te trainen. Hij is erg stijf in zijn lijf en heeft een gevoelige rug. Hij vindt deze training erg leuk altijd. We geloven niet in paarden met een ‘slecht karakter’ , we proberen hem op allerlei manieren te begrijpen en te onderzoeken waar zijn gedrag vandaan komt. We hebben nog een weg te gaan met hem. In zijn huidige toestand waarbij hij best onvoorspelbaar en gevaarlijk kan zijn is hij niet geschikt om fysiek geadopteerd te worden.  Wel kun je hem financieel adopteren en dan tevens zijn ontwikkelingen volgen.