Prada was een goed rijpaard tot ze in april 2007 tijdens een uitrit aangevallen werd door een agressieve hond. Daarbij liep ze niet alleen vleeswonden op. Door de val en de paniekvlucht die daarop volgde, raakte ook haar centrale zenuwstelsel beschadigd. Sinsdien is ze atactisch en zwenkt ze met haar achterbenen (de zogenoemde dronkemansgang). Hierdoor is ze niet meer te berijden. Ataxie is een storing in het zenuwstelsel waardoor ze ook verlammingsverschijnselen kan vertonen.

Na het ongeluk stond Prada een half jaar op de wei met rotstraal die niet verzorgd werd. Toen ze in november 2007 bij Paard in Nood kwam was de rotstraal veranderd in straalkanker. Maandenlang, urenlang per dag verzorgden we haar hoeven. Overdag pakten we haar hoeven in zodat ze de wei op kon. Voor de nacht kreeg Prada een zooltje onder haar hoeven zodat er lucht aan kon komen, maar geen mest of urine. Deze dame weet dus alles van goede schoenen. Het was geen gemakkelijke tijd. Ook niet voor de vrijwilligers. Prada durfde door haar ataxie niet op 3 benen te staan. Daarbij deed het verzorgen haar pijn. Het kostte ons veel geduld, liefde en beleid. Maar we zijn meer dan tevreden met het resultaat! Prada’s hoeven zijn helemaal genezen! En dat allemaal zonder operatie.

Prada is een echte prinses. Ze doet haar naam eer aan. Ze loopt niet, ze schrijdt! Ze is ontzettend lief voor mensen en voor andere paarden en altijd erg geïnteresseerd wat er met haar of om haar heen gebeurd. Alleen de trailer vind ze nog erg eng.

Omdat Prada niet bereden kan worden, wandelen we met haar. Op die manier krijgt ze toch voldoende lichaamsbeweging. Daarnaast doen we fysiotherapeutische oefeningen, TTEAM en rechtrichtoefeningen met haar om haar spieren sterker en soepeler te maken. Zo krijgt ze een betere coördinatie, balans en lichaamsbewustzijn. Voor een paard met ataxie is 24 uur per dag kunnen bewegen essentieel! Gelukkig kan Prada dat.

Update: de laatste weken speelde de ataxie Prada steeds meer op. Haar zwakke achterhand zorgde er op een gegeven moment voor dat ze niet meer kon opstaan. Op 2 januari 2017 hebben we met veel verdriet haar laten gaan, maar dankbaar voor de negen mooie jaren die we samen gehad hebben met haar. En dank aan alle donateur die dit mogelijk gemaakt hebben!